Het oude Rome was een bloeiende beschaving die al in de 8e eeuw voor Christus op het Italiaanse schiereiland begon te groeien. Gelegen aan de Middellandse Zee en gecentreerd op de stad Rome zoals het op de kaart van het oude Rome wordt genoemd, breidde het zich uit tot een van de grootste rijken in de oude wereld. In zijn ongeveer twaalf eeuwen van bestaan verschoof de Romeinse beschaving van een monarchie naar een aristocratische republiek naar een steeds autocratischer wordend rijk.

 

Het oude Rome groeide van een kleine stad aan de Midden-Italiaanse rivier de Tiber uit tot een rijk dat op zijn hoogtepunt het grootste deel van continentaal Europa, Groot-Brittannië, een groot deel van West-Azië, Noord-Afrika en de eilanden in de Middellandse Zee omvatte, zoals op de oude kaart van Rome te zien is. Onder de vele erfenissen van de Romeinse overheersing zijn het wijdverbreide gebruik van de Romaanse talen (Italiaans, Frans, Spaans, Portugees en Roemeens) afgeleid van het Latijn, het moderne Westerse alfabet en de kalender en de opkomst van het Christendom als een belangrijke wereldgodsdienst.

 

Het oude Rome, de staat die de stad Rome als middelpunt heeft. Deze oude Romeinse kaart vermeldt de periode vanaf de stichting van de stad en de koninklijke periode, die begon in 753 voor Christus, via de gebeurtenissen die leidden tot de oprichting van de republiek in 509 voor Christus, de oprichting van het rijk in 27 voor Christus, en de uiteindelijke verduistering van het Rijk van het Westen in de 5e eeuw na Christus.

 

Volgens de legende werd het oude Rome gesticht door de twee broers, en halfgoden, Romulus en Remus, op 21 april 753 v.Chr. (zie kaart van het oude Rome). De legende beweert dat Romulus in een ruzie over wie het oude Rome zou regeren (of, in een andere versie, waar de stad zich zou bevinden) Remus vermoordde en de stad naar zichzelf vernoemde. Dit verhaal over de stichting van het oude Rome is het bekendste, maar het is niet het enige.